Vrh Drveni ugljen izvozi i uvozi zemlje

Postoje dvije vrste goriva na osnovi ugljika koje ljudi obično nazivaju "ugljenom". Jedan od njih je minirani ugljen koji je fosilno gorivo, koje je potrebno tisućama godina da se formira, a koje pri spaljivanju zagađuje i uzrokuje zdravstvene probleme. Drugi je drveni ugljen koji traje nekoliko dana za proizvodnju i relativno je sigurniji za ljudsko zdravlje. Drveni ugljen koriste ljudi gotovo 30.000 godina.

Metode proizvodnje i uporabe drvenog ugljena

Složeno drvo, trupci, pa čak i otpad od starog namještaja u podzemnim jamama prekriveni su blatom ili metalom, i spaljeni polako bez kisika oko pet dana. Moderni proizvođači preuzimaju ovaj proces iu cementnim konstrukcijama i pećima. Ovaj proces spaljuje hlapljive tvari, vodu i sok u drvu, ostavljajući iza sebe čisti ugljik, koji se brzo pali i proizvodi 30% više topline ili energije od drva, i radi bolje od antracitnog ugljena. Međutim, pretvaranje drva u drveni ugljen dovodi do približno 60% gubitka energije. Drveni ugljen se koristi u obliku prirodne grudice ili kao briketi, gdje se ugljen melje, komprimira i oblikuje u pravilne oblike koristeći prirodne vezne škrobove. Drveni ugljen je proizvod velike zapremine i niske vrijednosti, tako da briketi mogu smanjiti troškove prijevoza.

Drveni ugljen bio je članak koji se najviše trgovao u prapovijesti, ali budući da je oduvijek bio naporan i prljav proces, ljudi koji su sudjelovali u njegovoj proizvodnji imali su niski društveni status. Drveni ugljen koristi se za kuhanje i nekoliko industrija u prošlosti koje su u mnogim slučajevima zamijenjene industrijskim ugljenom. Korišten je kao metalurško gorivo u proizvodnji željeza još od rimskih vremena od strane kovača, a kasnije i za industrijsku proizvodnju željeza. U novije vrijeme, drveni ugljen koristi se za proizvodnju "drvnog plina" koji se u automobilima koristi kao gorivo. Također je ranije korišten u proizvodnji lijekova i umjetničkoj upotrebi.

Najveći proizvođači i uvoznici goriva vrste drvenog ugljena

Proizvodnja drvenog ugljena u svijetu se povećavala s 18 milijuna tona u 1965. na 47 milijuna tona u 2009., kada je Afrika proizvela 63% drvenog ugljena na svijetu. Najveći doprinos globalnom izvozu ugljena, Paragvaj (12%), Indija (11%), Indonezija (11%), Argentina (11%) i Somalija (5%) čine polovicu izvoza ugljena.

Industrija ugljena u Paragvaju jedan je od glavnih pokretača krčenja šuma već ionako oskudnih tropskih suhih šuma. Biomasa i drveni ugljen glavna su goriva za kuhanje i industrijsku uporabu. Izvoz ugljena je jedan od njegovih glavnih prihoda i premašuje domaću potrošnju. Glavni uvoznik je sam Brazil, veliki proizvođač, s kamionima drvenog ugljena koji nezakonito prelaze granice. Osim toga, ugljen za roštilj visoke kvalitete izvozi se u Španjolsku, Njemačku, Belgiju, Brazil, Izrael i Čile. Isto tako, izrada drvenog ugljena je nezakonita aktivnost u Indoneziji. Indija proizvodi aktivni ugljen, drveni ugljen tvrdog drveta, kokosov ugljen, prašinu drvenog ugljena na velikoj skali primjenjujući modernu tehnologiju i strojeve. Indija je izvozila 18% drvenog ugljena proizvedenog u 2014. godini. SAD su glavni uvoznici.

Zemlje koje imaju najveći udio u globalnom uvozu ugljena su Njemačka (9%), Kina (8%), Malezija (8%), Japan (7%) i Republika Koreja (6%). Njemačka uvozi ugljen u vrijednosti 111 milijuna američkih dolara, uglavnom iz Poljske (40%), Paragvaja (12%), Nigerije (6, 7%), Francuske (6, 3%), Bosne i Hercegovine (5, 3%), Ukrajine3%) i Indonezija (4, 5%). Ugljen se uglavnom koristi u industriji slobodnog vremena za roštiljanje i restorane, kao i za industrijske svrhe kao što je taljenje. Kina uvozi 75 milijuna dolara ugljena uglavnom iz Indije, Mianmara, Kolumbije, Indonezije, Tajlanda i Obale Slonovače. Kineska rastuća potražnja za drvenim ugljenom potaknuta je proizvodnjom silicija koja čini 50% svjetske proizvodnje.

Utjecaj drvenog ugljena na okoliš i društvo

Da bi se dobila jedna tona drvenog ugljena, potrebno je šest do 15 tona drva, zbog čega je veći dio afričkih šuma izgubljen zbog izvoza drvenog ugljena u Europu. Paragvaj gubi gotovo 40.000 hektara šume svake godine zbog ilegalnog izvoza drvenog ugljena, a još 12.000 ha za proizvodnju ugljena za roštilj u Europi. Štoviše, paragvajski proizvođači drvenog ugljena koji uglavnom upravljaju malim ruralnim jedinicama zarađuju malo od te trgovine. S druge strane, u usporedbi s proizvodnjom kerozina, ugljena, tekućeg naftnog plina, ogrjevnog drva i električne energije, proizvodnja terajoule energije ugljenom osigurava zapošljavanje od 200 do 350 osoba. U Indiji, Pakistanu, na Filipinima, Nepalu i Mianmaru industrija zapošljava do 6% do 10% njihovog ruralnog stanovništva.